رئیس جمهوری که من می شناسم

- روزی در جمع صادرکنندگان نمونه کشور، یکی از آنان برخاست و نکته‌ای را به رئیس‌جمهور یادآور شد که؛ روزی که خبرنگاری در دوران انتخابات به شما گفت: این لباس، متناسب با رئیس‌جمهوری نیست. شما پاسخ دادید: متناسب با نوکری ملت که هست! او از این سخن با تمجید و تکریم یاد کرد و از این رویکرد خدمتگزاری تجلیل می‌کرد. در عین حال مشکلات بخش خود را صریح و شفاف مطرح کرد.

- صبح زود رئیس‌جمهور برای رفتن به فرودگاه از پاستور حرکت کرد. سفر خارجی در پیش بود. اندکی دیر شده بود و باید به سرعت به فرودگاه می‌رسید. در این عجله، در خیابان پاستور، زنی برای ارایه نامه و یا تظلمی جلوی ماشین را گرفت. به دلیل کوتاهی فرصت، امکان توقف نبود. طبق معمول ایشان از نفرات بعدی خواست که حتما نامه را بگیرند. تا فرودگاه و زمان پرواز، از این که امکان پاسخ مستقیم به این زن حاصل نشده بود، ذهن او به شدت آشفته بود و ناراحت. چند بار این ناراحتی را ابراز کرد، تا با پی‌گیری و تلفن، مطمئنش کردیم که نامه را دریافت کرده‌اند و کار این “بنده خدا” پیگیری خواهد شد، تا اندکی خیالش آسوده شود و به سفر برود.

- اجلاس نماز در اراک تمام شده بود، جلسه بعدی در قم بود و باید به سرعت بر می‌گشتیم تا به قم برسیم. با ورود به خیابان اصلی، شخصی با اشاره دست تقاضا کرد “رئیس‌جمهور” بایستد [چنان‌که مردم عادت دارند جلوی تاکسی را می‌گیرند.] راننده به حسب ماموریت و وظیفه خود به سرعت حرکت می‌کرد که اعتراض توام با عصبانیت رئیس‌جمهور بلند شد: مگر نمی‌بینی این بنده خدا کار دارد! آن قدر عتاب تند و شدید بود که راننده چاره‌ای جز توقف نداشت. با همه اعتراض محافظان ! رئیس‌جمهور حدود یک ساعت کنار خیابان متوقف شد و به حرف‌ها و مطالبات و تقاضای او و کسان دیگری که به تدریج اجتماع کردند، پاسخ داد و بسیار ناراحت که چرا شرایط بر مردم این‌گونه است که باید مسایل ساده‌ را که در استان و شهرستان قابل حل است، در خیابان با رئیس‌جمهور مطرح کنند. او کارگزاران خود را سرزنش می‌کرد و نه مردم را.

- شورای راهبردی، کارگروه اقتصادی، شورای فرهنگی، کارگروه ویژه سفرهای استانی، گروه‌های ویژه سفرهای خارجی، کمیته‌های تخصصی در عرصه‌های سیاست خارجی، امور امنیتی، مسایل اجتماعی، گفت‌وگو با وزرا بلکه با معاونین و کارشناسان مرتبط با موضوعات تخصصی،‌ مطالبه و حسابرسی ریز و توام با ارقام و محاسبات، مباحثه تخصصی در حوزه‌های مسائل مختلف، ارتباط و اتصال دستگاه‌های مختلف و مرتبط با یکدیگر برای حل مشکلات، و ارایه سیاست‌ها و راهبردها برای حل مسائل، فضای کار شبانه‌روزی رئیس‌جمهور را تشکیل داده و می‌دهد.

در میان اموری که وجود دارد؛ روش کار ایشان و تاکیدشان به همکارانشان این است که:

1. اسیر وضع موجود نباشید. جرات فکر کردن، تحول، نوآوری داشته باشید.

2. از الگوهای اسلامی و بومی استفاده کنید، مرعوب مشهورات حاکم بر فکر و ذهن نباشید. قدرت نقد این تئوری‌ها را برای برون‌رفت از مشکلات داشته باشید.

3. مشکلات را نمی‌توان بر عهده “امور دیگر” و “نمی‌شود” و “ نمی‌توانیم” گذاشت. امروز هر تصمیمی در حوزه دولت باید به وسیله‌ وزرا و مسوولا‌ن عالی اجرایی اتخاذ شود و “نمی‌شود و نمی‌توانیم” در کار نیست.

4. در همه امور توکل به خدای متعال کارساز است. باید با ایمان به خداوند و اخلاص در عمل، به انجام تکلیف پرداخت. خداوند وعده کرده کسانی را که در این مسیر حرکت ‌کنند، یاری می‌دهد. خداست که راه را نشان می‌دهد، توفیق خدمت می‌دهد، به امور برکت می‌دهد، از لغزش‌ها محافظت می‌کند، به خیر و صلاح هدایت می‌نماید، باید این امور حاکم بر همه رفتار ما باشد.

5. خدمت‌های بزرگ و کارهای خطیر کشور نباید ما را از مشکلات خرد مردم غافل کند. باید برای خرد و کلان امور وقت بگذارید، تدبیر کنید و حساس باشید.

6.عزت اسلامی و شأن رفیع ملت بزرگ ایران در همه امور داخلی و بین‌المللی باید در راس توجه باشد.

- ظهرها در سفرها و در مواقعی که نمازجماعت برگزار می‌شود. پشت سر امام راتب که اصولا روحانی است، یا امام جماعت یا نماینده ولی‌فقیه در استان، اقتدا می‌کند و نمازش را می‌خواند. به سبک همه مسلمانان روزه می‌گیرد و با مال خودش افطار می‌کند. ماه رمضان را دوست دارد بر همه مردم آسان بگیرد، تا معنویت ماه تحت‌الشعاع سایر امور قرار نگیرد و اسباب توفیق الهی در این ماه برای همگان فراهم شود. وجوه شرعی سالانه‌اش را به رهبری معظم انقلاب می‌دهد، چرا که بعضی مواقع قبض رسیدش را من دریافت کرده و به ایشان داده‌ام. تا آن‌جا که می‌دانم مقلد ایشان است. (بعد از امام راحل)

امام عصر را حاضر و ناظر بر امور عالم می‌داند، او معتقد نیست که دوران غیبت و انتظار ظهور به معنای عدم حضور و عدم ولایت امام عصر عجل‌الله تعالی فرجه الشریف باشد. حکومت حقه از آن اوست. هر حکومتی اگر متصل به او نباشد غاصب است، مشروعیت نظام جمهوری اسلامی از این اعتقاد است که در اصل پنجم قانون اساسی هم ذکر شده است. بنابراین کار کردن در این حکومت و به اعتبار این اتصال، مشروعیت دارد. “ولی فقیه” به نیابت عام از امام عصر عجل‌الله تعالی فرجه الشریف، اساس مشروعیت تصرفات حکومتی است. او استمرار هستی را به خاطر وجود امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه الشریف می‌داند، و باید این پاسخ‌گویی در برابر امام، اساس حرکت حکومت در همه عرصه‌های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و ... باشد و جهان به این نقطه خواهد رسید و عالم در ظل حکومت انسان کامل به تعالی و ارزش و کمال خواهد رسید.

احمدی‌نژاد، در استان‌های مختلف که برخی از آن‌ها را خودم حضور داشته‌ام، در کرمان، مشهد، قم و ... در جمع علمای بلاد، عقاید خود را نسبت به مهدویت،‌ نگاه به دین و حکومت دینی صریح ابراز کرده است. در تمام این موارد جز تایید و تحسین از بزرگان دین چیزی ندیده و نشنیده‌ام. به یکی از بزرگان عرض کردم: آیا شما در این مبانی اشکالی می‌بینید؟ نه تنها هر گونه اشکال را نفی کرد، که موید همه این اعتقادات هم بود. در محضر بزرگانی همچون آیت الله بهجت (دامت برکاته) و هم آیاتی چون آیت الله جوادی آملی و ... اظهار عقیده کرده است و همه این بزرگان دعا کرده‌اند و تایید.

او امام زمان را نیازمند سفره غذای دولت - که وجودی ندارد - نمی‌داند تا ظرف غذا برای او تهیه کند. و محدوده وجود و حضور پربرکت امام را در حد یک سجاده دفتر دولت نمی‌داند که سجاده بیاندازد و دامنه تصرف او را در عصر غیبت در حد اقامه نماز جماعت، و حد یک “امام جماعت” محل کار خود بداند. او را امام همه عالم می‌داند و قدرت تصرف ولایی او را در این حد تنزل نداده و خود را هم هرگز در حد ارتباط با آن وجود مبارک بالا نبرده است.

اما او - احمدی‌نژاد - هیچ توفیقی از همه توفیقات داخلی و بین‌المللی را که می‌تواند اسباب غرور و خودشیفتگی باشد به نام خود ثبت نکرده و همه توفیقات را از خداوند متعال دانسته است و در همه احوال عقیده دارد “ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی” و دست غیب و قدرت الهی را بر سر انقلاب و ملت دانسته و می‌داند. لکن هیچ‌گاه خود و دولت خویش را مصون از خطا ندانسته تا چه رسد به معصوم از خطا، او مسوولیت امور را به عهده خود و کارگزاران می‌داند.

این امری است که “کبر” را از دل می‌زداید و دل و اندیشه‌ای که متکبر نباشد بر مسیر عقل کار می‌کند و کار او عقلانی است. چرا که فرموده‌اند: “العقل ما عبد به الرحمان” و نیز امام باقر علیه‌السلام فرمودند که: “ما دخل قلب احد شیء من الکبر الا نقص من عقله مثل ما دخله من ذلک قل ذلک او کثر.”

نوشته های دیگران ()