3 سال با احمدی‌نژاد

با چشم‌برهم‌زدنی سه سال از آن روزهای خاطره‌انگیز گذشت. آن شب‌های به‌یادماندنی که سواره و پیاده در خیابان‌های تهران می‌گشتی و برای دکتر (احمدی‌نژاد) تبلیغ می‌کردی؛ صبح، فیلم تهیه می‌کردی. ظهر تدوین می‌کردی و عصر در حالی که تلویزیونی روی دوش و دستگاه سی‌دی‌خوانی زیر بغل داشتی آن را برای مردم مشتاق پخش می‌کردی.

چه لذتی داشت وقتی از بروبچه‌ها و رفقا پول جمع کردی و طرحی زدی و شبانه پای دستگاه دوورقی چاپ ایستادی تا تراکت تک‌رنگت، رنگ انتخابات را عوض کند. بچه‌های شاخه دانشجویی یکی از ستادها از کمبود اقلام تبلیغاتی می‌نالیدند و شاید آن روزها هیچکس اینقدر ایمان نداشت که حساب کار در جایی دیگر مشخص شده است. حالا که پول بیشتری نبود تا تراکت‌های چهار رنگ چاپ کنی و برچسب بزنی، مقوا که بود. چند ماژیک رنگی هم می‌خریدی و می‌شدی دستگاه تولید بروشور و تراکت.

 در آن شب‌های خاطره‌انگیز حتی باید خسارت اتومبیلت که طرفداران رقیب از خجالتش درآمده بودند را هم می‌پذیرفتی تا خدای ناکرده به بی‌اخلاقی انتخاباتی متهم نشوی! یقین داشتی که دکتر با هرگونه درگیری و حتی مشاجره لفظی مخالف است.

 شب‌ آخر تبلیغات دوره دوم که یادت هست. میدان نارمک را می‌گویم. طرفداران رقیب هر چه می‌خواستند می‌گفتند ولی تو و دوستانت فقط در حمایت دکتر شعار می‌دادید. ساعتی بعد فرمان را به سمت «جردن» و «پارک وی» کج کردی. آنجا دیگر از حد گذشته بود. احساس تنهایی عجیبی وجودت را پر کرده بود اما هنوز امید داشتی. انگار کسی در ضمیر ناخودآگاهت می‌گفت که اندکی صبر، سحر نزدیک است...

 و چه زود صبح شد. با همان مقدار انرژی باقیمانده، نماز صبح را خواندی، صبحانه‌ای خوردی و با یک نگرانی شیرین و متفاوت به خواب رفتی. وجدانت راحت بود که تا حد توان، تلاش کرده‌ای و ناگزیر بودی که نتیجه را به خدا بسپاری...

 و انتظار طولانی نشد. خبر کوتاه پیروزی آنقدر خوشحالت کرده بود که سر از پا نمی‌شناختی. فقط می‌خواستی فریاد بزنی و شادی کنی. باز هم دست به کار شدی تا پول جمع کنی، شیرینی بخری و توزیع کنی. حالا غمی که از تخریب دکتر و تفکراتش در گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه2 بر دلت نشسته بود داشت آرام- آرام رنگ فراموشی می‌گرفت. حتی دیگر قطع شدن برق در زمان پخش صحبت‌های دکتر هم باید فراموشت می‌شد. دوران جدیدی آغاز شده بود. دورانی متفاوت و حساس...

 ***

حالا سه سال گذشته است. با همه فراز و فرودهایش. تو در گوشه‌ای نشسته‌ای و خاطراتت را مرور می‌کنی. چه کارهای متهورانه‌ای که از دولت نهم دیدی و چه انتظاراتی که برآورده نشد. ولی وقتی از همه آنها معدل می‌گیری باز هم چراغی در دلت روشن است.

مهم‌تر از آن وقتی خود دکتر بی‌پرده و بی‌واسطه سخن می‌گوید، رنگ و بوی همان روزها را دارد. حتی از پشت شیشه تلویزیون چنان امواج پرحجمی را به سوی ذهنت روانه می‌کند که متحیر می‌شوی از آن همه انرژی. تعجب، تمام وجودت را پر می‌کند وقتی می‌بینی ساعت 10 شب همانطور سخن می‌گوید و انرژی دارد که در شش صبح. اینجاست که از برخی کم‌لطفی‌ها و کم‌کاری‌های اطرافیان دکتر، راحت‌تر می‌توانی بگذری و عبور کنی. دلت به این خوش است که انتخابت اشتباه نبوده.

 ***

 از همه اینها گذشته، حمایت‌های صریح و روشن «آقا» قوت قلبت را بیشتر کرده است. هر چه «دودوتا چهارتا» می‌کنی می‌بینی که این حمایت‌ها معمولی و متداول نیست. هر وقت انتقادی غیرمنصفانه را می‌شنوی، فقط سکوت می‌کنی. ایمان داری که هم «آقا» و هم «دکتر» اینگونه راضی‌ترند. یقین داری کسی که مقابلت نشسته و این همه خدمت بی‌منت را نادیده می‌گیرد برای حرف‌های تو هم تره خورد نمی‌کند. پس چه بهتر که سکوت کنی و قضاوت را به تاریخ بسپاری. شک نداری که کارهای زیربنایی دولت نهم، بالاخره امروز و فردا نتایجش را به رخ همه می‌کشد.

 ***

 باید دعا کنی. برای آینده خودت و کشورت. و برای همه کسانی که بی‌منت به تو و کشورت خدمت می‌کنند. در این روزهای سخت، بعد از «آقا»، چه کسی بیشتر از بقیه، گوی سبقت را در خدمتگزاری ربوده است؟ دعا کن... دعا و توکل. 

میثم رشیدی مهرآبادی

نوشته های دیگران ()