احمدى نژاد قطعاً متفاوت بود(2)

 چه زمانى فهمیدید آقاى احمدى نژاد رئیس جمهور شده است؟
همان شب.
آن شب چگونه گذشت، چه خاطراتى از آن دارید؟
من قبل از این که انتخابات تمام شود، یعنى زمانى که رأى گیرى همچنان جریان داشت، برایم محرز شد.چون اولاً خودم رفتم جامعه گردى کردم. ما آن شب مى خواستیم روزنامه را تیتر بزنیم و نمى شد من در اتاق اوهام خودم بخواهم مثلاً سرنوشت روزنامه را جورى رقم بزنم که از واقعیات صحنه دور شوم. خودم رفتم حوزه هاى انتخابیه را گشتم.
کجا ها مثلاً؟
همه جا، از شمال شهر شروع کردم تا جنوب شهر. چند نفر از دوستان را هم فرستادم و آنها هم جداگانه رفتند و دائم از آنها گزارش مى گرفتم. یک وسیله مقایسه هم داشتم؛ مثلاً در فلان حوزه انتخابیه که معمول این بوده که کسانى بالاى
50درصد رأى داشته باشند. درآمد و شدها معلوم مى شد که چه کسى دارد رأى مى آورد. این هم خودش یک جورى کسب اطلاع بود. باید متوجه مى شدیم گاهى با پرسش کردن، گاهى کسانى که از روى دست طرف خوانده بودند و سایه حرکت دستش نشان مى داد که دارد به چه کسى رأى مى دهد. همین ها ارزیابى هایى است که اغلب هم درست درمى آید.

 کاندیداتورى مردى از اهالى خیابان بهشت
(شهردارى تهران)، در انتخابات ریاست جمهوری

دیدم از آن جاهایى که رقیب آقاى احمدى نژاد، بیشترین امیدها را به آن دارد، رقابت، رقابت نزدیک است. در نقاطى که آقاى احمدى نژاد برترى داشت، این فاصله آن قدر زیاد و کوبنده بود که اصلاً جایى براى رقابت نمى گذاشت. مثلاً 90 به ،10 یعنى افراد جورى مى آمدنددر محیط رأى دادن که اصلاً هرکس که وارد مى شد از قیافه آن معلوم بود که مى خواهد چه کارى انجام دهد. این همان چیزى است که در مقاله اى در آن زمان نوشتم که روح جامعه به حرکت درآمده است. به قول «میشل فوکو» در جامعه ایرانى یک روحى به نام روح ایرانى وجوددارد که وقتى این به جنبش درمى آید، هیچ چیز جلودارش نیست. کار خودش را مى کند همان طور که عصر دوم خرداد معلوم شده بود رأى مردم کجاست. یعنى دلهره را از همان عصر انتخابات انداخت در دل هاى رقباى آقاى خاتمى، در عصر روز سوم تیر هم در غروب آن روز همان اتفاق افتاده بود. در اکثر حوزه ها ما با اکثر شهرستانها تماس داشتیم و همه استان ها گزارش خود را مى دادند. تقریباً وقتى ما از اغلب استان ها ارزیابى مى گرفتیم، مى گفتند 65 به 35 ، 70 به 30 و گاه بالاتر، یعنى دیده نشد که بگویند 50 به ،50 حتى 60به 40 ، از 65 به 35 کمتر نشد و 75به 25 هم وجودداشت.
ما به یک جمع بندى اجمالى براى خود کردیم و وقتى خواستیم تیتر روزنامه را بزنیم متناسب با آن خیالمان راحت بود. مى توانستیم بنویسیم «احمدى نژاد رئیس جمهور شد» اما این کار را نکردیم.
چون قانون اجازه نمى داد.
بله، قانون اجازه نمى داد این کار را بکنیم. ما یک روتیتر درشت داشتیم که «خبرها از پیروزى چشمگیر احمدى نژاد در انتخابات حکایت مى کند» و تیتر زدیم: «ملت کار را تمام کرد»
آیا بهترین تیترى بود که تا آن زمان انتخاب کرده بودید؟
احساس خود من همین بود. البته این تیتر محصول فکر جمع بود ولى بالاخره یک جایى باید تمام مى شد. این تیتر وقتى خورد، خبرش رفت بیرون. این خبر وقتى به جاهایى رسید، برخى از موضع دلسوزى نگران شدند و برخى از سرکینه، افتادند دنبال این که تیتر روزنامه را عوض کنند. خیلى شدید و به همه محافل هم متوسل شدند و آن شب واقعاً یک شب تعیین کننده اى بود از این جهت که احتمال مى دهم اگر روزنامه تیتر خود را پس مى گرفت و کوتاه مى آمد، شاید یک کسانى موفق مى شدند نگذارند سرنوشت انتخابات آن طور که واقعیت داشت، رقم بخورد. من هنوز هم وقتى یادم مى آید که چطورى داشتند صحنه آرایى مى کردند، کسانى که خودشان مى دانستند این انتخابات نتیجه اش چى شده ولى به عکس تبلیغ مى کردند و مى گفتند رأى طرف ما 60 درصد است و آقاى احمدى نژاد 40درصد است، احساس بدى پیدا مى کنم. ما بوى بدى ازاین استشمام کردیم، احساس کردیم در تدارک یک کودتا علیه رأى هستند، کودتایى که مى گویم مى توانست خیلى مدنى اتفاق بیفتد. دارو دسته اى را آماده کرده بودند که بریزند در خیابان ها و شروع کنند به هیاهو و جنجال.
بعضى ها این کار را کردند؟
حالا، خیلى بردى پیدانکرد اما آن تیترى که برآمده از واقعیت بود، رفت و توى دل ها نشست. در همان نیمه هاى شب، همان طور دهن به دهن گشت، روى سایت ها و تلفن همراه ها منتقل شد. به نظرم زمینه هاى ذهنى آن کسانى که اوهام خود را داشتند دنبال مى کردند براى این که اوضاع آن شب را بر هم بریزند، آن زمینه ها را از آنها گرفت و سایر قضایا هم کمک کرد به این که خودشان در سحرگاهان تسلیم شدند و من در تمامى این مدت در پاى تلفن بیدار بودم و خبر مى گرفتم. شاید ساعت 5/2 نیمه شب بود که با آقاى دکتر احمدى نژاد صحبت کردم.

 شرکت در انتخابات مثل همه مردم
(دور دوم)

در روزنامه بودید؟
خیر، در خانه بودم و آن موقع به ایشان گفتم چه احساسى دارید.
آیا شما زنگ زدید به آقاى احمدى نژاد یا ایشان با شما تماس گرفت؟
من زنگ زدم به کسى که درکنار ایشان بود و او گفت اصلاً بیا با خود دکتر صحبت کن. من مى خواستم نصیحت کنم مواضب باشند رقبا به دروغ جانیندازند که صحنه چیز دیگرى است. دیدم آقاى دکتر دارد مى خندد و گفت آقا کار تمام شده و این اقدامات و تحرکات مهم نیست. آن قدر این فاصله آشکار است که این جریان راه به جایى نمى برد.
البته روزنامه فردا بدون آن روتیتر و با توضیحى از سوى مدیرمسئول منتشر شد؟
بله، بعداً به دلایلى آن روتیتر برداشته شد که البته به نظر من ضرر هم نکردیم، یعنى دیگر کسى نمى توانست ایراد شکلى به کار بگیرد. خوشبختانه، آنچه که آن شب اتفاق افتاد، یکى از به یادماندنى ترین شب ها براى بسیارى از کسانى بود که حاصل اعتماد خود را به تحول و تغییر مثبت و عنصرى که واجد این شرایط بود و مى توانست تغییر ایجاد کند، در آن شب چشیدند. این چنین موفقیتى با آن همه اضطراب ها و نگرانى ها، از خبرهایى که پى در پى ازشهرهاى مختلف مى رسید و مخصوصاً رأى برخى از استان ها که درمرحله اول در 27 خرداد بسیار تعیین کننده بود، حلاوتى به یاد ماندنى داشت.
این ها خاطرات شیرینى را در ذهن کسانى که در آن ایام مشغول این قضایا بودند، ثبت کرده است.
آیا گفت وگوى دیگرى میان شما و آقاى احمدى نژاد در آن جا رد و بدل نشد؟
یادم نیست و بیشتر همین بحث بود و اگر شما دنبال این هستید که بدانید درآن گفت وگو قرارمدارى گذاشتیم(!) باید بگویم که اساساً براى بنده چنین چیزى مطرح نبود، یعنى نه این که مطرح نبود، به این معنا محاسبه نکرده بودم، بلکه برعکس آن بیشتر مطرح بود و من خود را بیشتر در قالبى تعریف کرده بودم که گمان مى کردم بعد ازاین اتفاق باید به همان سیاق کارم را ادامه دهم و به عنوان یک مبلغ جریان به پا خاسته تحول طلب و دامن زننده به یک تغییر مثبت، گمان مى کردم درچنین کارى مطلوبیتى دارم و مى توانم کمک به حال باشم.
چقدر به انتخابات دهم فکر مى کنید. به هر حال پدیده ، یکى از ویژگى هایش این است که بتواند خود را تا مدت ها حفظ کند.
جوابى که دل خودم راضى بشود این است که ما براى رأى 2 سال دیگر کار نمى کنیم. باید به خدمتگزارى درحال بیندیشیم و این که از سرپنجه کسانى که این مسئولیت ها را برعهده گرفته اند چه چیزى قرار است صادر شود. اگر آن چه که صادر مى شود رضایت خداوند و مردم را درپى داشته باشد، ما نگران 2 سال دیگر یا6 سال دیگر نیستیم، هرچه که مى خواهد باشد. اما اگر خود ما احساسمان این باشد که آن چه که داریم انجام مى دهیم، نه خشنودى خدا را برمى انگیزد و نه رغبتى را درمردم دامن مى زند، از همین الآن باید براى همین الآنمان و براى آینده مان نگران باشیم؛ آینده اى که من مى گویم آینده اى است که قضاوت کننده آن بالاتر از مردم است، خداى مردم است و خوشبختانه در مجموعه همکارانم در دولت و بخصوص در شخص آقاى رئیس جمهور برداشت من این است که انگیزه هاى فراوانى براى خدمت کردن به مردم به صورت لایه هاى متراکم و تودرتو وجوددارد و هرروز یک جلوه اى از آن ظاهر مى شود. هم این که ما در این مسیر واقع شده ایم، یعنى مسیر توفیق. من موفقیت را این مى دانم که اوقات ما به بطالت نمى گذرد و مى دانیم داریم چه کارى را انجام مى دهیم. حالا این وسط اگر خلق خدا متوجه این شده باشند، این یک پیروزى بزرگتر و امتیازى فوق آن امتیاز است و الا اینکه شما مى دانید در مسیر موفقیت ها، اجراى تکالیف، برآوردن خواسته هاى برحق مردم و در مسیر رهاکردن بسیارى از تعلقات حرکت مى کنى، خوشحال کننده است و آن وقت خوشحال هستى که مى بینى کارنامه کشور کارنامه عزت درحوزه بین الملل است و مى بینى ایرانى در هزاران کیلومتر آن طرف تر از مرزها با سرافرازى به ایرانى بودنش افتخار مى کند، فارغ از وابستگى خود به انقلاب. حتى کسانى که منتقد کل انقلاب بودند به خاطر عزتى که ایرانى پیدا کرده است، ابراز مى کنند که این مسأله را نمى شود انکارکرد که ایرانى الآن با غرور بیشترى مى تواند هویت خود را در هرجاى دنیا ابراز کند.
نه فقط این احساس براى ایرانى ها حاصل شده بلکه براى همه مسلمان هاى دنیا چنین احساسى به وجود آمده است و براى همه آزادگان جهان آدم احساس چنین عزتى مى کند. شما کافى است گاهى وقت ها سرى بزنید به پیام هایى که در ذیل خبرهاى مربوط به ایران، رهبرى ما و دکتر احمدى نژاد بخصوص در شبکه هایى مثل الجزیره منتشر مى شود. مردمى که مخاطب این شبکه ها هستند، این پیام ها را گذاشته اند. من دیشب برخى از آنها را مى دیدم، بالاى 80درصد به گونه اى ایران و رهبرى و رئیس جمهور ما و قیادت ما را بر بقیه جهان اسلام پذیرفته اند که درباور خود ما نمى گنجد که این همه جلوه کرده باشیم. این حرف ها براى همین ایام است و براى روزهاى اول انتخاب شدن آقاى احمدى نژاد نیست. آقاى احمدى نژاد باوجود برخى مشکلاتى که خودش هم متأثر است که گریبان جامعه را گرفته است و آزار مى دهد، وقتى مى رود در استان ها و شهرها، با اقبال بزرگ مردمى مواجه مى شود.
در بعضى از استان ها که اخیراً رفتیم رکورد حضور مردم شکسته شد، به نسبت جمعیت آنها . مثلاً در استان فارس، در برخى از شهرهاى استان اصفهان و در استان کرمان رکوردها شکسته شد. معنایش این است که مردم با وجود بعضى نگرانى هایى که هنوز هم دارند، امید بزرگى پیدا کرده اند و مى دانند نمى شود از آن امیدى که بسته بودند به راحتى دل برید. عواملى هست که سبب مى شود آنها دل نکنند. مى دانند که این دولت مى خواهد سهام عدالت را توزیع کند و این کار را شروع کرده و تا آخر امسال 20 میلیون نفر از مردم سهام عدالت را دریافت مى کنند. کارگران در بسیارى از کارخانه ها دارند صاحب کارخانه مى شوند و سهام ترجیحى به آنان فروخته مى شود، حتى بعضى ها تا 30 میلیون تومان.
یعنى هدفگذارى ها به گونه اى است که درعمل این اتفاق مى افتد. در این دوره است که براى کاستن فاصله از میان درآمدهاى کارمندان دولت، تدارک دیده مى شود. همان چیزى که درباره معلمان صورت گرفت و درباره کارمندانى که کمترین دریافتى ها را داشتند به گونه اى طراحى شد که بالاترین میزان افزایش حقوق نصیب اینها شود و همین طور به تدریج بقیه کم شود و کسانى که حقوق بسیار بالا داشتند، آنها عملاً با کمترین میزان افزایش مواجه شوند. اقداماتى مانند این ها پیش روى مردم است و دارند مى بینند و عیبى ندارد که گاهى وقت ها به دولت غر بزنند، نق بزنند و اعتراض هم کنند اما فرمان را از دست ندهند و الآن همچنان فرمان با همان نگاه قبلى در دست مردم است.
من اخیراً در مصاحبه اى گفتم که این دولت ستایشگر بدون منطق نمى خواهد. این دولت منتقد منصف مى خواهد و انتقادگر باید کمک دولت کند. منتها اگر انصاف نداشته باشد، راهى نشان نمى دهد. کسى که دائم نق مى زند، کمکى نمى کند. کار خوب کنى، نق مى زند، کار ضایعى هم انجام دهى، نق مى زند. خوب از این نمى شود نتیجه گرفت.
پس برخى از منتقدان دولت، منتقد نیستند. کینه ورزى دارند. ازطریق آنها دولت به جایى نمى تواند برسد. مجبور است که گوشش را به روى آن دسته که کینه جویانه حرف مى زنند و اعتراض مى کنند، ببندد. اما به تندترین انتقادها که از موضع انصاف ابراز مى شود، احترام مى گذارد و گوش مى دهد و خودش را تصحیح مى کند.
سرعت اقدام هاى دولت درحوزه اجرا قابل قیاس با گذشته نیست. بعضى ها این سرعت را حمل بر «بى گدار به آب زدن» کرده اند.
ممکن است درجاهایى نتیجه اش هم این باشد منتها اینجا مصداق همان است که «دیکته ننوشته غلط ندارد». در استانى که اخیراً از آن برگشتم، 3 طرح عمرانى افتتاح شد که کلنگ یکى از آنها در سال71 خورده بود. براى یک طرح عمرانى با یک ونیم میلیارد هزینه، 15 سال خیلى زیاد است. 50 درصد این طرح در یک سال گذشته پیشرفت کرد. در طول 14سال، 50درصد در یک سال گذشته 50درصد بقیه. اگر بنا بود وضع گذشته باشد، این طور نمى شد که 50 درصد بقیه هم در14 سال آینده ساخته شود. اصلاً انگیزه اى نبود براى ادامه پروژه و چه بسا ناامید مى شدند. طرح هاى عمرانى که در این مدت دست گرفته شده عمدتاً نیمه تمام هاى گذشته است با 10 یا 15درصد رشد. دقت کنید 15 درصد رشد در 6 سال، 
85 درصد رشد در 9 ماه. درحوزه کارى خود ما این موارد فراوان است و در وزارتخانه هاى دیگر هم هست و این خیلى جاى غرور و مباهات دارد که آقاى دکتر سلیمانى، وزیر ارتباطات و فناورى اطلاعات، مى تواند بگوید که در 11 سال 8 میلیون شماره تلفن همراه واگذار شد و در یک سال 11میلیون.
حالا آخرین عملکردهاى دیگران را هم اگر بگیرید، باز هم همین شرایط است. مثلاً کسى بگوید بعضى ازاین موانع از سر راه برداشته شده بود و کارها روى غلتک افتاده بود، اما دراین مورد چه مى گویند که عملکرد عمرانى دولت نهم در سال ،85  100درصد نسبت به سال 84 پیشرفت داشته است. عملکرد عمرانى معمولاً 5 یا 10 درصد و در نهایت 20درصد رشد مى کند نه 100 درصد.
برخى مى گویند حرکت دولت نهم به برکت پول نفت است.
پول نفت سال هاست که دراختیار دولت هاى قبلى هم بوده است. از نیمه سال 77قیمت نفت شتاب گرفت به سمت بالا رفتن و در دولت قبلى سال ها نفت بالاى 45 دلار فروخته شد و دراختیار آنها بود. اما یک تفاوتى دارد، آن دولت اصرار داشت به مردم این پیام را برساند که مأموریت مهم آنها توسعه سیاسى است و این دولت اصرار دارد به مردم بگوید من نه مأموریت توسعه سیاسى براى خود قائلم و نه مأموریت توسعه اقتصادى. مأموریت من خدمت است و مى خواهم براى مردم جان بکنم. اگر اقتضا کند کار توسعه سیاسى را با مدل هاى بومى اش انجام مى دهم و اگر اقتضا کند، کار اقتصادى مى کنم. اگر لازم باشد براى عرصه بین الملل تلاش مى کنم و اگر اقتضا کند، مى روم سراغ فناورى هسته اى و اگر ضرورت این باشد، مى روم سراغ گسترش تکنولوژى درحوزه ژنتیک،بیولوژیک و مانند آن. این دولت با آرمان و تکلیف پیش مى رود و عصر تکلیف گرایى را هم پایان یافته نمى داند و هیچ منافاتى را هم میان تکالیف با حقوق قائل نیست و معتقد به این است که مردم درعین این که حقوق بسیارى دارند تکالیفى هم دارند و دولت در عین این که تکالیف بسیارى بر دوشش است، حقوقى هم دارد و از همه حقوق خود به نفع همه مردم استفاده مى کند. به تکالیفش عمل مى کند به نفع مردم. اینها آرمان هایى است که مکرر مى شود آن را اعلام کرد و با افتخار مى توان پیش مردم جار زد که ما این کاره هستیم.
فکر مى کنم مادام که چنین روحیه اى در میان اهالى دولت وجودداشته باشد، در صحنه اجتماعى و عرصه عمومى آنچه که اتفاق خواهدافتاد، اتفاقات خوبى است.
آرامش در جامعه برقرار است. نگاه مردم در مجموع نگاه لطیفى است. خیلى از نابسامانى هایى که قبلاً به تبع برخى از اشتباهات درحکومت بروز کرده بود، فروکش و کاهش پیداکرده و البته عنایات خداوند در همه این مراحل شامل حال دولت و ملت بوده است. طبیعت هم به اذن الله همراهى نشان داده و خداوند برکات خود را از مأخذ نفت و غیرنفت گسیل کرده است. با فهم و تلاش و کوشش کارگزاران دولت میزان صادرات غیرنفتى 50 درصد افزایش پیداکرده و این طور نیست که فقط صادرات نفتى داشته باشیم و دراین دوره قراردادهاى تازه اى را توانسته ایم براى صدور خدمات فنى از ایران با دولت هاى دیگر ببندیم. مونتاژ خودروهاى ایرانى درخارج از کشور به قراردادهاى متعدد رسیده، ده ها هزار خودرو سمند ما زیرپاى شهروندان دیگر کشورها با غرور به حرکت درمى آید. افتخارمى کنند که سوار چنین خودرویى مى شوند. در صورتى که صنعت خودرو رقباى زیادى در میان کشورهاى اروپایى، آمریکایى و شرق دور دارد. دولت این فهم و درک را داشته که چطور باید از گذشته استفاده کرد. در بستر شرایط خوب فراهم آمده از گذشته تحول را دامن مى زند و از اشتباه هاى گذشته پرهیز مى کند. حالا کسانى وقتى به این موجود (دولت) مى رسند، اصرار مى کنند که تو بیمارى و پزشک وقتى این موجود (دولت) را معاینه مى کند، مى گوید: قلب و مغزش خوب کارمى کند و اعصاب آن سرجایش است و گردش خون و مزاج پاکى دارد ولى عیادت کنندگان مى آیند مى گویند: تو چرا رنگت پریده!
اگر این موجود خود را ببازد و اسیر رختخواب شود، حتماً مریض هم خواهدشد. اما الحمدلله این دولت بر اثر این جور فضاسازى هایى که عده اى اصرار دارند علیه آن انجام دهد، احساس بیمارى نمى کند و کارش را پیش مى برد.

 تحویل کلید ساختمان ریاست جمهورى
در خیابان پاستور 12 مرداد84

نوشته های دیگران ()